"Plejade" - 'n konstellasie van poësie

Volgens die semantiese betekenis van die woord "sterrestelsel" impliseer 'n sekere gemeenskap van mense van een era en een aktiwiteite. Die woord sy oorsprong in die Griekse mitologie. Plejade - die sewe dogters van Atlas en Pleione, wat Zeus verhef hom tot by die hemel en het in die konstellasie. Ses sterre skyn helder lig, en net een skaam verberg - omdat sy, in teenstelling met sy gehoorsame susters gekies geliefde gode van die mense. Volgens dieselfde mitologie, is ou seevaarders hemelse baken gedien konstellasie Pleiades.

Nie verrassend nie, hierdie ruimte voorwerp vir baie eeue en millennia het 'n gewilde simbool vir ministers musiek. Veral helder weerkaatsing van die konstellasie van die noordelike halfrond gevind in die belletrie. Selfs in antieke tye, in die III eeu vC, die Aleksandrynse skool van poësie gebore. Sewe digters, verwys na dit - Homer Jr., Apollo, Nikander, Theocritus, Aramur, Likotron en Filiki - georganiseer in 'n aparte sirkel en noem hulself "plejade". Hierdie tendens bly in die geskiedenis van die antieke literatuur as 'n voorbeeld van 'n hoë poësie.

Millennia geslaag, geskiedenis het homself herhaal. Gedurende die Renaissance, in 1540, Frankryk verklaar self die nuwe digters "Pleiades." Dit was 'n tyd van die Franse Romantiek, en nog baie meer - die rage van antieke poësie. 'N Groep jong digters, onder leiding van Pierre de Ronsard onthul 'n werklik revolusionêre program van die ontwikkeling van die nasionale literatuur. Dit is opmerklik dat hulle ook was sewe, hulle hul gemeenskap met die naam nie net as 'n "plejade". Dit was 'n poging om te laat herleef en gee 'n nuwe asem van inheemse literatuur, en op dieselfde tyd, dit was 'n soort van minagting van eeue-oue tradisies van die Franse poësie.

Wat program van digters "Pleiades" is gebaseer? Dit is gestel in die verhandeling Joachim du Bellay, en was 'n soort van manifes nie te laat herleef, maar eerder om nuwe literatuur te skep. Die jonger geslag digters geveg vir iets in die Franse letterkunde van die antieke tradisie van Alexander vers te bring. So 'n wens hulle verduidelik dat dit was Hellenic, Aleksandrynse poësie is naby aan perfeksie - en die lettergreep, en poëtika in die algemeen. In eerlik swak en omstrede verhandeling, het 'n subtiele knik na die moedertaal: ja, die Franse taal is pragtig, dit het 'n groot potensiaal, maar dit is nie so ontwikkel soos die Griekse of Latynse, en omdat dit nodig het om te ontwikkel. En watter pad van ontwikkeling aangeraai om "plejade" kies? Dit was niks meer as die nabootsing van die ou mense.

In die poëtiese gemeenskap, ingesluit vyf - Etenn Zhodel, Jean-Antoine de Baïf, Remi Bello, Zhan Dora, Pontus de Tyard. Die nalatenskap van "Pleiades", wat tot moderne tye het gekom, het 'n bekende voorbeeld van 'n ware Franse romantiese liriese en poësie van Pierre de Ronsard as bitter ervaring mladoellinistov Renaissance. Reeds in die 70s, in sy latere jare het hy die ware meesterstukke, in die besonder, het in die geskiedenis van die Franse letterkunde "Sonnette vir Helen" - die toewyding van sy laaste hopelose liefde. En dit bevat geen spoor van nabootsing, geen vergunning om sy hart Alexandrine vers, maar daar is net 'n lewende, ly siel van 'n digter.

In later tye in die geskiedenis van die literatuur het herhaaldelik klink met betrekking tot die woord "plejade" poësie. Dit was egter 'n suiwer attributiewe aanwysing digters een huidige of een epog. So, in moderne literêre kritiek word dikwels gebruik term "digters Pushkin sterrestelsel", "sterrestelsel van digters silwer" ouderdom. " Maar dit is hoe Goethe het geskryf: "die nuwe eeu -. Ander voëls"